Op 5 april 2016 werd onze Lievelotte geboren. We hadden negen maanden kunnen genieten van een mooie zwangerschap en nu was eindelijk het moment dat we haar echt gingen ontmoeten. Het was een voorspoedige bevalling, precies op de uitgerekende datum, lekker thuis, in vijf uurtjes en zonder complicaties. Hoewel Lievelotte het ook na de bevalling direct erg goed deed, berichtte de verloskundige een uur na de bevalling dat zij vermoedens had van het downsyndroom. Zij wist het niet zeker en om snel duidelijkheid te krijgen maakte zij direct de volgende ochtend een afspraak voor ons in het ziekenhuis. De nacht verliep verder voorspoedig en de volgende ochtend gingen Jan Willem en ik met Lievelotte naar het ziekenhuis, toen nog in de vooronderstelling dat we gewoon even gingen bloedprikken en dan weer met elkaar naar huis konden. In het ziekenhuis verliep het echter heel anders. Vier man personeel stond klaar om Lievelotte te onderzoeken. Hoewel wij haar amper nog zelf vast hadden gehad, werd ze door hen uitgekleed, op een grote onderzoekstafel gelegd en door acht handen overal bekeken. Het bloed prikken lukte niet goed, waardoor ze uiteindelijk een infuus moesten aanleggen en haar armpje moesten spalken. Ze hadden haar in eerste instantie uitgekleed in een ruimte waar geen warmtelamp aanwezig was, waardoor ze onderkoeld was. Terwijl alle vier de artsen nog in de kamer stonden werd eventjes verteld dat de kans toch wel erg groot was dat ze downsyndroom had en direct volgde een hele lijst wat er dan allemaal mis kon zijn en wat we dan allemaal moesten laten onderzoeken, zoals haar hart, haar ogen, haar oren etc. Uiteindelijk hebben we zo’n vier uur in het ziekenhuis gezeten, nog uitgeteld van de bevalling die nacht en met Lievelotte die uiteindelijk aan een infuus in de couveuse terecht was gekomen. De roze wolk waar we opzaten die nacht was in korte tijd veranderd in een nachtmerrie.

Hoewel er nog twijfel was bij het personeel of Lievelotte wel mee naar huis mocht, omdat ze nog niet zelf kon drinken en niet op temperatuur was, waren Jan Willem en ik ervan overtuigd dat haar mee naar huis nemen nu de enige remedie was en dat dan alles goed zou komen. Gelukkig mocht ze die middag inderdaad mee naar huis en sindsdien zien we eigenlijk alleen maar een stijgende lijn. Lievelotte begon te drinken, is daarna altijd goed op temperatuur gebleven, kwam elke dag aan en was een hele ontspannen baby die het fijn vond om door alle kraamvisite vertroeteld te worden. We kwamen al snel weer op de roze wolk en zijn nu, zeven maanden later, nog steeds elke dag oprecht van ons kleine mooie meisje aan het genieten. Alle angsten die ons in het ziekenhuis werden verteld, zijn tot nu toe nog geen realiteit geworden, integendeel. Lievelotte volgt zowel qua groei als qua ontwikkeling nog de normale curve, soms loopt ze zelfs voor op ‘normale’ baby’s. Ze is bijna altijd vrolijk, is lekker aan het brabbelen, is erg nieuwsgierig en ondernemend, slaapt enorm goed ’s nachts en geniet enorm van andere kinderen en mensen. Iedereen die naar haar lacht, kan een enorme glimlach terugverwachten.

We horen ook van andere ouders met een down-kindje terug dat er eerst vooral angst en onzekerheid is, maar dat achteraf blijkt dat die angsten geen realiteit zijn geworden. Ik hoop dat de documentaire ‘Als ik dit vooraf had geweten….’ voor andere ouders die net een down-kindje hebben gekregen een enorme steun kan zijn en ervoor kan zorgen dat ze weer lekker op de roze wolk komen en kunnen genieten van hun kleine wondertje.